Nelumbo nucifera

Kwiat lotosu to niezwykle ceniona roślina, nie tylko ze względu na duże znaczenie symboliczne w wielu kulturach i religiach, ale również ze względu na wspaniałe właściwości pielęgnacyjne i zdrowotne.

Kwiat lotosu,o botanicznej nazwie – Nelumbo nucifera jest narodową rośliną Indii oraz Wietnamu, głęboko zakorzenioną w tamtejszych religiach i kulturze. Posiada on również duże znaczenie w wielu innych krajach azjatyckich, szczególnie na obszarach z dużym wpływem Hinduizmu i Buddyzmu.

Korzyści, jakie kwiat lotosu przynosi dla pielęgnacji skóry

W dzisiejszych czasach zmagamy się z rosnącym zanieczyszczeniem środowiska. Przez to nasza cera często ma matowy wygląd i przedwcześnie się starzeje. Dodatkowo nieświadomie szkodzimy jej, używając syntetycznych kosmetyków. Rozwiązaniem jest stosowanie naturalnych składników.

Z roku na rok rośnie liczba osób, które rezygnują z konwencjonalnych kosmetyków na rzecz ich roślinnych i w pełni organicznych odpowiedników. Przynosi im to korzyści pod postacią pięknej i zdrowej cery. Lotos znajduje się na liście naturalnych składników, które mogą być wykorzystane w pielęgnacji skóry. Oto jego zalety:

1. Pomijając jego piękny zapach, kwiat lotosu obfituje w przeciwutleniacze, dzięki czemu doskonale i trwale odżywia skórę.
2. Ma silne właściwości nawilżające, przez co poprawia elastyczność oraz koloryt cery, usuwając linie mimiczne, brązowe plamy i zmarszczki.
3. Kwiat lotosu jest wykorzystywany w wielu kosmetykach do pielęgnacji skóry, jako ich główny składnik. Zapewnia skórze natychmiastowe nawodnienie. Jeżeli zatem czujesz, że twoja cera jest sucha i się łuszczy, przywróć jej blask, stosując ową roślinę.
4. Masz problem z tłustą cerą? Kwiat lotosu może być stosowany zewnętrznie, aby przywrócić jej równowagę, skutecznie zapobiegając powstawaniu trądziku oraz wyprysków.
5. Jeśli szukasz ulgi i rozluźnienia po dniu pełnym stresu, doskonałym i sprawdzonym rozwiązaniem także będzie kwiat lotosu. Wykorzystuje się go do produkcji perfum, a pozyskiwany zeń olejek stosowany jest z powodzeniem w aromaterapii.

Korzyści, jakie kwiat lotosu przynosi dla pielęgnacji włosów

Nadmierne wypadanie włosów to prawdziwe utrapienie naszych czasów. Coraz więcej osób skłania się ku naturalnym rozwiązaniom problemów z włosami. Warto zatem zauważyć, że lotos może być wykorzystany do naturalnej kuracji włosów, która nie przynosi żadnych skutków ubocznych!

1. Wiele odżywek zawiera wyciągi z lotosu. Zastosuj taką odżywkę, aby zapewnić włosom naturalny blask i pozbyć się rozdwajających końcówek.
2. Kwiat lotosu pomaga zwiększać objętość, siłę oraz elastyczność łamliwych włosów. Jeżeli zatem twoje włosy są słabe i matowe, pomóż im, stosując wyciąg z lotosu.

Korzyści, jakie kwiat lotosu przynosi dla zdrowia

Lotos posiada wiele pożądanych w naturalnej medycynie właściwości: ściągające, moczopędne, zmiękczające, przeciwgrzybicze, antybakteryjne, przeciwgorączkowe, przeciwsterydowe, stymulujące serce, przeciwwirusowe, antynowotworowe, odrobaczające oraz chroniące przed otyłością. Wynikają z tego liczne korzyści dla zdrowia:

1. Wszystkie części lotosu są wykorzystywane przez medycynę tradycyjną. Nasiona oraz łodygi stosowane są w medycynie ajurwedyjskiej. Są lekarstwem na szeroki zakres problemów zdrowotnych.
2. Liście lotosu stosowane są jako lek na nadmierną potliwość, gorączkę, krwotoki, krwawienia z nosa oraz krwiomocz.
3. Łodyga lotosu wykorzystywana jest w leczeniu chorób skóry, w tym infekcji grzybiczych oraz zakażeń liszajem obrączkowym, a także ospy, trądu, wymiotów, biegunki, kaszlu, dyzenterii, itd.
4. Młode liście są użyteczne w leczeniu wypadania odbytnicy. Pasta z liści redukuje zapalenie skóry oraz gorączkę.
5. Kwiat lotosu poprawia płodność zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet.
6. Pomaga obniżać poziom cholesterolu oraz ciśnienie krwi.

Teraz zapewne już wiesz, dlaczego kwiat lotosu jest narodową rośliną Indii! Warto zobaczyć w nim coś więcej niż piękną ozdobę i wykorzystać go dla zdrowia skóry, włosów oraz całego ciała.

Wartość odżywcza

100 gramów kwiatu lotosu – Nelumbo nucifera zawiera:

• Kalorie – 74 kcal
• Błonnik – 13 %
• Nie zawiera cholesterolu
• Witamina C – 73 %
• Dobre źródło miedzi oraz żelaza
• Niska zawartość tłuszczu
• Zawiera witaminy z grupy B
• Bogate źródło minerałów oraz białka

Aloe

Ta roślina nie potrzebuje zbędnego przedsawiania, zna ją każdy, wielu zapewne ma ją w domu. Dzisiaj zapraszam do poznania właściwości tejże rośliny!

Aloes (Aloë L.) –rodzaj jednoliściennych sukulentów liściowych. Liczy 330–400 gatunków (różnice zależą od ujęcia systematycznego taksonów). Należą do niego formy drzewiaste, krzewiaste, byliny, niekiedy liany. Zasięg występowania roślin z tego rodzaju obejmuje Półwysep Arabski, Afrykę i Madagaskar. Gatunkiem typowym jest Aloë perfoliata

Morfologia

Pokrój

Mają rozgałęzione lub nierozgałęzione pędy zakończone rozetą mięsistych liści zawierających żółtawy lub brązowawy sok mleczny.

Liście

Mięsiste, najczęściej z woskowatym nalotem, brzegiem kolczaste, umieszczone w przyziemnych rozetkach.

Kwiaty

Długi, czerwony, żółty lub pomarańczowy okwiat, bogaty w nektar, zebrany w grono. Zapylany przez ptaki. Niekiedy kwiaty są dwubarwne. Powtarzające się kwitnienie odróżnia aloesy od podobnych do nich agaw, które kwitną raz w życiu i zamierają.

Owoc

Torebka.

Aloes (zarówno jego miąższ, jak i sok świeży lub stężały po wysuszeniu, tzw. alona, a także żel, czyli miąższ po wypłukaniu z niego soku) jest bardzo ceniony jako lek i doskonały kosmetyk.
Aloes zawiera wyjątkowo bogatą kompozycję związków i substancji, które wzajemnie się uzupełniają i wzmacniają swoje działanie. Są w nich wszystkie witaminy rozpuszczalne w wodzie, liczne minerały -; m.in. pierwiastki śladowe - enzymy, kwasy organiczne, olejki lotne. W liściach znajduje się 18 z 22 aminokwasów występujących w ludzkim organizmie, a wśród nich jest 7 z 8 aminokwasów egzogennych, których organizm nie może wytworzyć, a które są konieczne do prawidłowej produkcji białka. I wreszcie, są w nich także związki o właściwościach biostymulujących, pobudzających układ immunologiczny.

Aloes poprawia odporność

Aloes dostarcza łatwo przyswajalnych witamin i minerałów, a ponadto mukopolisacharydów (m.in. acemannanu i glukomannanu), które pobudzają aktywność makrofagów niszczących bakterie i wirusy. Zwiększają też ilość substancji stymulujących układ immunologiczny. Poprawić odporność i wzmocnić organizm po chorobie pomogą np. soki i nalewki z aloesu.

Aloes chroni dziąsła

Aloes ma działanie bakteriobójcze, ogranicza także liczbę wirusów i chorobotwórczych grzybów, a jednocześnie pobudza regenerację błon śluzowych i naskórka. Pasta do zębów z dodatkiem aloesu pomaga więc leczyć podrażnienia i stany zapalne dziąseł.

Aloes nawilża i regeneruje skórę

Aloes głęboko i bardzo szybko wnika w tkanki - wchłania się 4 razy szybciej niż woda - a ponadto zapewnia utrzymanie prawidłowego nawodnienia skóry przez długi czas. Oczyszcza, ujędrnia i regeneruje naskórek oraz poprawia miejscowe krążenie krwi. Dostarcza antyoksydanty pomagające zwalczać wolne rodniki odpowiedzialne za starzenie się skóry. Ma naturalne filtry chroniące skórę przed szkodliwym działaniem promieniowania UV. Mając cerę suchą, warto więc stosować kremy z aloesem.

Aloes łagodzi podrażnienia skóry

Aloes pomaga utrzymać na skórze lekko kwaśny odczyn, przez co staje się ona odporniejsza na różnego rodzaju podrażnienia. Ponadto zawiera enzymy przyśpieszające regenerację naskórka oraz aloektynę działającą przeciwzapalnie. Dlatego kosmetyki z wyciągiem z aloesu są doskonałe dla skóry wrażliwej oraz trądzikowej.

Aloes przyśpiesza gojenie się ran

Aloes aktywizuje fibroblasty (komórki tkanki łącznej) odpowiedzialne za gojenie się skóry i błon śluzowych. Poza tym ma działanie antyseptyczne, a dodatkowo łagodzi ból, swędzenie i obrzęk w miejscu zranienia. Wystarczy przyłożyć do rany przekrojony liść.

Aloes ochrania żołądek

Aloes hamuje wydzielanie kwasu solnego i pepsyny, substancji działających drażniąco na uszkodzoną śluzówkę żołądka, przez co ułatwia jej gojenie. Ponadto normalizuje pH żołądka na poziomie ok. 5,5 i niszczy drobnoustroje wywołujące stany zapalne. Wrzodowcom poleca się preparaty zawierające miąższ i żel aloesowy.

Aloes pomaga w zaparciach

W skórce pokrywającej liście aloesu znajdują się substancje o silnych właściwościach przeczyszczających – aloina i emodyna (duża porcja miazgi z liści może być niebezpieczna dla zdrowia). Niewielkie ilości tych substancji zawiera także sok. Są również w aptecznych preparatach przeczyszczających.

Aloes usprawnia trawienie

Aloes ma naturalne właściwości oczyszczające, redukuje niepożądane drobnoustroje w przewodzie pokarmowym i rewitalizuje prawidłową florę bakteryjną. Usprawnia funkcjonowanie jelit i przywraca równowagę kwasowo-zasadową w organizmie zakłóconą nieprawidłową dietą. Przy zaburzeniach trawienia warto regularnie zażywać miąższ aloesowy.

Aloes wzmacnia włosy

Aloes przyśpiesza krążenie krwi w drobnych naczyniach znajdujących się w skórze i jednocześnie dostarcza bogatą gamę witamin i minerałów. W rezultacie skóra głowy i cebulki włosowe są lepiej odżywione, a włosy mocniejsze, dlatego aloes bywa składnikiem odżywek i szamponów.

Aloes obniża poziom cukru we krwi

Aloes zawiera aktywne związki – wielocukry, a także witaminy i minerały (włącznie z chromem) oraz saponiny, B-sitosterol, kwasy salicylowe i aminokwasy - które zmniejszają poziom glukozy na czczo o ponad 100 mg/dl. Stwierdzono również, że u chorych z cukrzycą typu II preparaty aloesowe obniżają poziom trójglicerydów.

Ciekawostki:

Obecność w kulturze

·Pochodzące z liści aloesów substancje Żydzi używali do balsamowania ciał. Jest o tym mowa w, na przykład, Ewangelii Jana (19,39-40):Przybył również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy i przyniósł ok. stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania zmarłych. Używano w tym celu aloesu zwyczajnego i aloesu sokotrzańskiego.

·W czasach starożytnych żywicę aloesu ścierano na proszek i sporządzano z niej pachnidło, używane do skrapiania pościeli i odzieży oraz całunów pogrzebowych. Dodawana była także do stosów, na których palono ciała. Juliusz Słowacki w wierszu Testament mój pisze: „Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą – i biedne serce moje spalą w aloesie”.

·Rasarnawa, dzieło hinduistycznej alchemii tantrycznej (rasajany) datowane na około XI wiek n.e. zapewnia, że rytuał wielbienia Śiwy z użyciem drzewa sandałowego, aloesu, kamfory i szafranu prowadzi do osiągnięcia śiwaloki – nieba boga Śiwy.

"Grzyb rosnący na kamieniu" - Reishi

Grzyb rosnący na kamieniu. Dziadek pisze o grzybie, który był trudny do zdobycia, a którego właściwości lecznicze można by wymieniać przez cały dzień. Usiądź wygodnie i poznaj jego właściwości.

Grzyb Reishi w przyrodzie występuje bardzo rzadko, rośnie w górskich, gęsto zalesionych regionach Chin i Japonii na terenach o wysokiej wilgotności i małym stopniu nasłonecznienia.

 Grzyb Reshi znany jest pod wieloma różnymi nazwami. 

Nazwa Reishi lub mannentake stosowana jest w Japonii. 

W Chinach znany jest on powszechnie pod nazwą „ling zhi" (lub w innej pisowni „ling chih" oraz „ling qi"), czyli „rośliny wzmacniającej ducha". Nazywano go tam również „rośliną nieśmiertelności". ..grzybem rosnącym na kamieniu", „grzybem dziesięciotysiącletnim" oraz „grzybem mocy duchowej". Ze względu na trudność znalezienia dziko rosnącego grzyba, ochrzczono go również mianem ..grzyba widmo".

Dziko rosnące grzyby Reishi występują rzadko w Azji, Ameryce Południowej, Europie oraz Ameryce Północnej na korze drzew liściastych, zwykle martwych lub też na pniakach i korzeniach.
Ze względu na rzadkość występowania grzybów Reishi przez całe tysiąclecia były one nadzwyczaj trudno dostępne, a ze względu na ich walory lecznicze oraz uznawanie ich za talizman broniący osobę lub domostwo przeciw złym duchom, ceniono je wyżej od złota. Stanowiło to główna przyczynę, że do lat siedemdziesiątych, ze względu na ich niedostępność, nie istniała możliwość przeprowadzania na szerszą skalę badań naukowych i klinicznych, które pozwoliłyby na potwierdzenie własności leczniczych tych grzybów. 

Proces hodowli Reishi jest bardzo skomplikowany, wieloetapowy i czasochłonny. Hodowlę prowadzi się w odpowiednio zaprojektowanych cieplarniach lub też w lasach spełniających wszystkie wymogi klimatyczne i rosnących na odpowiedniej glebie.

Grzyba Reishi występuje w różnych odmianach (czerwony, fioletowy, niebieski, żółty, czarny i biały), z których za najcenniejszy pod względem terapeutycznym uważana jest odmiana czerwona. Na powierzchni grzyba znajdują się białawe pory, które w miarę starzenia się osobnika zmieniają barwę na brunatno-brązową.
Trzon ma postać powyginanej, lśniącej, czerwonej rurki, wielkości od 50-120 x 10-20mm. Występują również osobniki nie posiadające trzonu, w których kapelusz przyrośnięty jest bezpośrednio do podłoża.
Zarodniki grzyba Reishi mają wielkość 7-11 x 6-7μm, są owalnego kształtu, żółtobrązowej barwy i są one najbardziej aktywną farmakologicznie częścią grzyba. Wykazują około 75-krotnie wyższą aktywność w stosunku do owocników. Ganoderma występuje w szczególności na martwych konarach drzew liściastych

Lecznicze działanie Reishi:

Grzyby reishi a rak

Przeprowadzono wiele badań, które potwierdzają, że grzyby reishi mają potencjalne działanie przeciwnowotworowe.

Joann Lau i Sanda Zolj - naukowcy z Bellarmine University (USA) - odkryli, że grzyby reishi zawierają ważne polisacharydy i saponiny, które zmniejszają proliferację (namnażanie) komórek nowotworowych w zajętych przez raka płucach. Naukowcy odkryli, że efekt ten był wynikiem apoptozy (śmierci) komórek nowotworowych, do której doprowadziły wspomniane substancje.

Z kolei z badań naukowców z Cancer Research Laboratory Methodist Research Institute (Indianapolis, USA) wynika, że ekstrakty z grzybów reishi hamują proliferację i indukują apoptozę komórek ludzkiego raka prostaty PC-3 (zależnie od dawki).

Ci sami naukowcy przekonują także, że wyciągi z tych grzybów hamują namnażanie ludzkich komórek raka piersi (a konkretnie linii komórkowej o nazwie MCF-7 i MDA-MB-231) poprzez modulację aktywności receptora estrogenowego (ER) i sygnalizacji NF-kappaB (NF-kB to kompleks białkowy, któremu przypisuje się rolę inhibitora apoptozy, czyli związku hamującego śmierć komórkową, co ma wpływ na rozwój wielu nowotworów). W podsumowaniu badań zaznaczyli, że grzyby reishi mogą znaleźć potencjalne zastosowanie terapeutyczne w zapobieganiu i leczeniu raka.

Z kolei z innych badań wynika, że przyjmowanie ekstraktu z grzybów reishi zmniejsza liczbę guzów u ludzi zmagających się z nienowotworowymi guzami okrężnicy i odbytnicy (gruczolaków jelita grubego).

Ponadto grzyby reishi mogą zmniejszyć  skutki uboczne radioterapii i chemioterapii, choć to zależy od rodzaju nowotworu i stopnia ciężkości choroby.

Grzyby reishi wzmocnią odporność

Jak wynika z badań, betaglukan, który znajduje się w grzybach reishi, wzmacnia układ odpornościowy przez zwiększenie ilości makrofagów i limfocytów T. Dlatego można je przyjmować w stanach obniżonej odporności organizmu – przekonuje japoński profesor Takashi Mizuno z Shizuoka University. Z kolei dr Andrew Weil z Arizona Center for Integrative Medicine dodaje, że mogą być one specyfikiem na syndrom chronicznego zmęczenia.

Natomiast specjaliści z University of Maryland Medical Center twierdzą, że grzyby reishi wzmacniają odpowiedź układu immunologicznego, który jest osłabiony w trakcie chemioterapii. Właściwości te zostały potwierdzone w badaniach z udziałem ludzi.

Grzyby reishi mogą obniżyć poziom cukru we krwi

Z innych badań, dotyczących cukrzycowej choroby nerek, przeprowadzonych przez naukowców z Zakładu Farmakologii Uniwersytetu Pekińskiego, wynika, że grzyby reishi mogą zapobiec lub powstrzymać postęp cukrzycowych powikłań nerkowych. Po ośmiu tygodniach okresu próbnego u chorych na cukrzycę zauważono znaczne obniżenie markerów stresu oksydacyjnego w nerkach, poziom trójglicerydów i cukru we krwi. Wyniki badań zostały opublikowane w 2006 roku w magazynie "Journal of Asian Natural Products Research".

Schorzenia sercowo-naczyniowe

Grzyb Ganoderma zwiększa dotlenienie mięśnia sercowego, poprzez rozszerzenie tętnic wieńcowych i wzrost przepływu krwi. W znacznym stopniu obniża zarówno skurczowe, jak i rozkurczowe ciśnienie krwi o około 20%. Likwiduje bóle w klatce piersiowej, duszności, zaburzenia rytmu serca, korzystnie wpływa na krążenie obwodowe, obniża poziom cholesterolu i trójglicerydów. Właściwości hipotensyjne grzyba Reishi zawdzięczamy obecnym w jego składzie triterpenom, są one swoistymi inhibitorami enzymu konwertazy angiotensyny, które przekształcają angiotensynę I (AT I) w angiotensynę II (ATII) i zmniejszają jej ilość we krwi. Angiotensyna II podnosi ciśnienie krwi, zmniejszenie jej ilości wpływa na obniżenie ciśnienia krwi.
Istotnym aspektem dotyczącym obniżania ciśnienia jest to, iż grzyb ten działanie to wykazuje tylko w przypadku, gdy ciśnienie krwi jest znacząco podwyższone, nie wykazuje natomiast działania hipotensyjnego, jeżeli ciśnienie jest w granicach normy bądź niższe.
Reishi wykazuje również zdolność obniżenia poziomu cholesterolu i triglicerydów, które stanowią główne czynniki rozwoju chorób sercowo- naczyniowych. W trakcie stosowania preparatów Ganoderma lucidum dochodzi do znacznej redukcji frakcji LDL cholesterolu, oraz do zwiększenia ilości frakcji HDL cholesterolu. Za właściwości te odpowiadają triterpeny.
Badania kliniczne potwierdzają, iż grzyby Reishi wpływają na obniżenie lepkości krwi tym samym zapobiegając tworzeniu się skrzepów. Dzieje się tak gdyż dochodzi do zmniejszenia agregacji płytek krwi. Czynnikiem odgrywającym decydującą role w tym procesie jest adenozyna, będąca jednym z czynników farmakologicznie czynnych zawartych w grzybach Reishi.
Takie właściwości Ganodermy wpływają na zmniejszenie ryzyka zachorowań na tętniaki, wylewy krwi do mózgu, oraz niektóre choroby serca.

Opóźnianie efektów starzenia

•    Polisacharydy i polipeptydy znalezione w grzybie Ganoderma lucidum mogą skutecznie opóźnić starzenie dzięki następującym działaniom: 
•    Wzmacnianie i regulowanie funkcji immunologicznych, co opóźnia starzenie u osób dorosłych i starszych a u młodych optymalizuje system immunologiczny zapewniając zdrowy wzrost, 
•    Regulowanie metabolizmu i wzmacnianie syntezy kwasów nukleinowych i protein. 
•    Prace badawcze pokazały, że związki zawarte w Ganoderma lucidum potęgują syntezę kwasów nukleinowych i białek we krwi, wątrobie i szpiku kostnym, efektywnie przeciwdziałając efektom starzenia. Zaobserwowano, że stosowanie Ganoderma lucidum w celu zapobiegania efektom starzenia przynosi pozytywne efekty nie tylko osobom dorosłym i w starszym wieku, ale również młodym. Oddziaływanie na wolne rodniki. Jednym z powodów starzenia jest obniżenie w organiźmie własnych przeciwutleniaczy lub substancji do nich zbliżonych 
•    Przeciwutleniacze są niezbędne przy usuwaniu zniszczeń wyrządzonych przez wolne rodniki. Polisacharydy zawarte w grzybie Ganoderma lucidum posiadają właściwości zbliżone do dysmutazy ponadtlenkowej tzn. potrafią usuwać wolne rodniki i zapobiegać ich szkodliwemu wpływowi polegającemu na blokowaniu utlenienia lipidów. Takie działanie chroni komórki i opóźnia ich starzenie. 

Morfologia

Kapelusz

8-25 cm średnicy, płaski, o kształcie półokrągłym lub nerkowatym. Początkowo jasny, cytrynowożółty, z wiekiem dość szybko zmienia kolor na żółtoczerwony, później ciemnieje do barwy purpurowej, purpurowobrązowej, w końcu czerwonoczarniawej. Powierzchnia nierówna, zwykle bruzdkowana. Brzegi owocnika wąskie, faliste, białego lub słomkowożółtego koloru. Najbardziej charakterystyczną cechą tego gatunku jest lśniąca, jakby polakierowana powierzchnia.

Trzon

Ekscentryczny lub boczny o nieregularnym, walcowatym kształcie i pokryty guzkami. Może mieć długość do 15 cm i grubość do 2 cm, ma barwę podobna, jak kapelusz i również jest lśniący. Istnieją jednak formy bez trzonu, przyrośnięte bokiem, lub ze szczątkowym tylko trzonem.

Rurki

Tworzą zazwyczaj jedną warstwę, rzadziej dwie lub trzy. Mają długość 2-20 (30) mm. Pory drobne, okrągłe, początkowo białawe, potem kremowe, z wiekiem brązowe. Na 1 mm mieści się ich 4-5. Po dotknięciu brązowieją.

Miąższ

Gąbczasty, biały, tuż nad rurkami ochrowy, niewyraźnie pręgowany, bez specyficznego smaku czy zapachu.

Zarodniki

Szeroko elipsoidalne, jajowate ze ściętą podstawą i bezbarwną porą rostkową, żółtobrązowe, brodawkowane, o rozmiarach 7-11 × 6-7 μm

Podsumowanie
Grzyb Ganoderma lucidum (pol. Lakownica lśniąca) zwany także Reishi jest jednym ze skarbów tradycyjnej medycyny chińskiej. Współczesne badania udowodniły, że zawarte w nim składniki wykazują dobroczynny wpływ na utrzymanie równowagi w organizmie i przedłużenie życia. Wykazuje on szerokie zastosowanie wspierające siły witalne i chroniące źródło ich powstawania. Reishi stymuluje pracę układu immunologicznego. Różnica pomiędzy działaniem Ganodermy, a leków lub suplementów dietetycznych polega na tym, iż nie skupia on swoich właściwości leczniczych na konkretnym schorzeniu, ale pomaga regulować pracę całego organizmu, zapewniając prawidłowe funkcjonowanie organów wewnętrznych.
Obecnie Reishi w Chinach uznawany jest za lekarstwo i znajduje się na urzędowej liście leków. Miejmy nadzieje, że w niedalekiej przyszłości stanie się on fundamentem medycyny naturalnej w niedocenianej go dotychczas reszcie świata.

Rénshēn -"człowiek-korzeń" / Czyli o Żeń-szeniu

Witajcie uczniowie, pierwsze strony w dzienniku dziadka zajmują ryciny korzeni i skład rośliny żeń-szenia. Oprócz wiedzy, którą zostawił mi dziadek, sam troszkę poszukałem informacji i chcę dzisiaj podzielić się z wami wszystkim, co wiem o tej cudotwórczej roślinie.

Zapraszam do lektury, a ja w tym czasie pożuję sobie korzeń.

Żeń-szeń właściwy nazywany także ginsengiem lub wszechlekiem – gatunek reliktowej byliny z rodziny araliowatych. Dziko występuje w północno-wschodnich Chinach, na północy Półwyspu Koreańskiego, w Japonii i wschodniej części Rosji (Kraj Nadmorski i zlewnia rzeki Ussuri).

Nazwa rośliny na Zachodzie pochodzi od chińskiej nazwy "rénshēn" (人蔘) oznaczającej "człowieka-korzeń", co nawiązuje do kształtu kłącza. W większości języków europejskich żeń-szeń jest określany jako "ginseng" – łacińską transkrypcją chińskiej nazwy ustanowioną przez europejskich misjonarzy, którzy badali chińską medycynę i ziołolecznictwo. Polska nazwa "żeń-szeń" została zapożyczona z rosyjskiego i stąd bierze się głoska "ń", nie występująca w języku chińskim.


Nazwa łac. Panax - słowo wywodzące się z greki i oznaczające "wyleczyć wszystko".

Roślina znana od Starożytności, medycyna chińska stosuje żeń-szeń od 5000 lat. Po okresie zapomnienia żeń-szeń wraca do łask współczesnej medycyny.

Badania naukowe przeprowadzone w USA, Chinach, Rosji i innych krajach dowodzą, iż prawidłowe, stałe i systematyczne używanie tej fascynującej rośliny zapewnia w długim okresie dobre zdrowie, wspaniałe samopoczucie i długie lata życia.

Właściwości lecznicze:

Z przeprowadzonych badań w kilku ośrodkach akademickich w Polsce wynika, że polski żeń-szeń posiada bardzo wysoką zawartość składników czynnych, – czyli ginsenozydów. Ma przez to znakomite właściwości lecznicze.

Żeń-szeń ponadto zawiera mikro i makro elementy, pierwiastki śladowe i witaminy,między innymi:

• witaminy A, B1, B2 ,C i E
• wapń
• miedź
• magnez
• żelazo
• fosfor
• cynk itp.

W korzeniach żeń-szenia znajduje się prawie 200 składników. Znakomite działanie żen-szenia na organizm ludzki potwierdzają liczne osoby żujące żeń-szeń.



To zioło, którego właściwości zdrowotne są wykorzystywane w tradycyjnej medycynie Dalekiego Wschodu. Żeń-szeń jest tam znany jako panaceum na niemalże wszelkie dolegliwości. Z pewnością jest to specyfik na potencję, pamięć i mocne serce, co udowadniają współcześni badacze.



Żeń-szeń swoje właściwości zdrowotne zawdzięcza zawartości wielu, jedynym w swoim rodzaju substancjom aktywnym (jest ich około 200), których nie można znaleźć w żadnej innej roślinie. Najważniejszą substancją aktywną w korzeniu żeń-szenia są tzw. ginsenozydy. Ich działanie polega na zwiększeniu zdolności hemoglobiny do przyłączania tlenu, a tym samym lepszego zaopatrywania narządów w tlen. W konsekwencji wzrasta ilość energii i zdolność organizmu do wysiłku zarówno fizycznego, jak i umysłowego. Ginsenozydy pobudzają też układ odpornościowy - powodują wzrost odporności na infekcje oraz przyspieszają okres rekonwalescencji. Dodatkowo korzenie żeń-szenia zawierają m.in.: cukry, witaminy, składniki mineralne i pierwiastki śladowe, które również pozytywnie oddziałują na organizm ludzki.

Odmiany:

• Chiński - inaczej żeń-szeń właściwy, nazywany także ginsengiem lub wszechlekiem (Panax ginseng C.A. Meyer), występuje w górskich lasach wschodniej Azji, 
• Żeń-szeń czerwony, czyli koreański (Korean Panax ginseng). 
• Z kolei we wschodniej i środkowej części USA i Kanadzie rośnie żeń-szeń amerykański (Panax quinquefolius). 
• Popularny jest także żeń-szeń syberyjski (Eleutherococcus senticosus) oraz żeń-szeń japoński

Żeń-szeń pobudza pracę serca, obniża poziom cholesterolu we krwi, powoduje wzrost frakcji HDL cholesterolu (czyli tego "dobrego" cholesterolu), działa przeciwzakrzepowo oraz obniża poziom cukru we krwi. Przez oddziaływanie na gruczoł nadnerczowy preparaty z tego surowca mogą bowiem mieć znaczenie jako czynnik regulujący produkcję insuliny.



Żeń-szeń podnosi libido zarówno mężczyzn, jak i kobiet, a także pomaga w zaburzeniach erekcji. Zawarte w żeń-szeniu ginsenozydy zwiększają uwalnianie w organizmie tlenku azotu, który wspomaga rozkurcz naczyń krwionośnych, powodując zwiększony napływ krwi do penisa. Jak przekonują naukowcy z Asian Medical Center w Seulu, korzeń tej rośliny poprawił erekcję u ok. 60 proc. mężczyzn z zaburzeniami wzwodu, którzy wzięli udział w ich eksperymencie. Jednak takie działanie wykazuje tylko czerwony żeń-szeń koreański - zaznaczają badacze.



Żeń-szeń poprawia przemianę materii, przeciwdziała zmęczeniu, znużeniu- energizuje organizm. Zażywny doustnie zwiększa wytrzymałość psychiczną i fizyczną. Wzmacnia system nerwowy, czyli podnosi odporność na stresy. Poprawia pamięć, procesy myślenia kojarzenia, zdolność koncentracji. Stymuluje układ odpornościowy zwiększając odporność na choroby (w tym grypę, opryszczkę).

Nie sposób pominąć dobroczynnego działania na pracę płuc i siłę mięśnia sercowego.

Historia uprawy

Pierwsze próby uprawy żeń-szenia właściwego podjęto już w latach osiemdziesiątych XIX w. na naturalnych terenach występowania rośliny w pn. Korei i Mandżurii. W Rosji w 1910 r. pierwszą, ok. 1 hektarową plantację założył niejaki Jankowski w Kraju Nadmorskim. Przetrwała ona do końca rewolucji na Dalekim Wschodzie (1922 r.). Na początku lat trzydziestych w Związku Radzieckim rozpoczęto hodowlę doświadczalną i przemysłową na terenach rezerwatów "Suputinski" i "Kiedrowa Pad", gdzie naturalnie występuje żeń-szeń. Przełom w agrotechnice nastąpił na początku lat sześćdziesiątych poprzedniego stulecia, kiedy opanowano agrotechnikę i dodatkowo wprowadzono do uprawy amerykański żeń-szeń pięciolistny, który okazał się łatwiejszy w hodowli i mniej wybredny, choć zawiera mniej substancji aktywnych. W tym samym czasie opanowano hodowlę żeń-szenia japońskiego w Japonii.

Wymagania

Uprawa rośliny jest dość trudna ze względu na jej wymagania. Lubi ona gleby żyzne, próchniczne, ale przepuszczalne o odczynie lekko kwaśnym. Ponieważ nie znosi bezpośredniego nasłonecznienia musi być sztucznie zacieniana (patrz zdjęcie). Żeń-szeń właściwy wytrzymuje temp. do −43 °C, ale nie wytrzymuje zim z ociepleniami i opadami deszczu w okresie spoczynku, co powoduje konieczność zabezpieczania roślin w okresie zimowym przed nadmiarem wilgoci.

Sposób uprawy
W warunkach naturalnych masa korzeni roślin 1–3-letnich wynosi ok. 1 g, a 20-letnich 

od 20 do 30 g. Na plantacjach masa korzeni dwuletnich waha się od 3 do 7 g, a 5–6-letnich od 30 do 60 g. Korzenie żeń-szenia pięciolistnego pozyskuje się z plantacji w wieku 4–6-letnich, a żeń-szenia właściwego w wieku 6–8 lat. Korzenie pozyskuje się jesienią, gdy osiągają ok. 15 cm długości i średnicę 2 cm. Dawniej korzenie konserwowano głównie przez suszenie. Obecnie korzenie sterylizuje się parą wodną o temp. 120–130 °C przez ok. dwie godziny, a następnie suszy. W wyniku tego otrzymuje się surowiec, który ma lśniącą, czerwoną powierzchnię i nazywany jest 'giseng czerwony", w przeciwieństwie do 'ginsegu białego', który otrzymuje się z okorowanych korzeni, poddanych działaniu dwutlenku siarki i wysuszeniu w temp. ok. 100 °C.

Uprawa w Polsce

Pomimo że żeń-szeń nie występuje naturalnie w Polsce można go z powodzeniem uprawiać w naszych warunkach na działce czy w domu, w doniczce, również na skalę przemysłową. Najlepiej to robić z przygotowanych wcześniej rocznych, dwuletnich czy trzyletnich sadzonek.

Morfologia

Pokrój

Bardzo zmienny, uzależniony od wieku rośliny.

Łodyga

Rośliny starsze niż 2-letnie oprócz przyziemniej rozety tworzą nagą, obłą łodygę, wewnątrz pustą, o wysokości około 50 cm, na której w górnej części tworzy jeden pięciolistny okółek.

Liście

W pierwszym roku roślina tworzy tylko jeden trójpalczasty liść, którego ogonek pełni funkcję łodygi (ogonek jest "pełny") i nie przekracza 8 cm wysokości, listki osiągają 12 cm. W następnych latach tworzy się jeden pięciopalczasty liść. Dopiero ok. 10 roku życia roślina zaczyna tworzyć przyziemną rozetę o większej ilości liści (w warunkach naturalnych).

Kwiaty

Zebrane w baldach złożony o 15–20 drobnych seledynowych lub białoróżowych, obupłciowych kwiatach. Pręcików 5 i jeden dwuszyjkowy słupek, zalążnia dwukomorowa.

Owoc

Jagodokształtny, jaskrawoczerwony pestkowiec, zawierający najczęściej po dwa zrośnięte nasiona. Mają one średnicę 4–6 mm. i tarczowaty kształt. Dojrzałe nasiona znajdują się w białej twardej pestce, zawierające mały, niedojrzały zarodek rozrastający się do formy dojrzałej dopiero po opadnięciu owoców. Z tym wiąże się bardzo długi okres kiełkowania, który obejmując stratyfikację ciepłą (dojrzewanie zarodka) i zimną, trwa w sumie od 18 do 22 miesięcy.

Korzeń

Palowe kłącze, słabo rozgałęzione, o małej ilości korzeni, w kolorze białopopielatym lub jasnokremowym. Na kłączu rozwijają się liczne pączki śpiące i jeden zimujący, którego formowanie trwa dwa sezony wegetacyjne. Jego uszkodzenie lub zamarcie (w warunkach naturalnych) może spowodować tzw. "sen" rośliny, trwający nawet 20 lat, po czym wznawia ono normalny wzrost. (Normalnie u rośliny tracącej stożek wzrostu, w tym samym sezonie lub najdalej następnym rozwijają się pąki śpiące.)

Ciekawostki:

Z żeń-szenia można robić herbatki czy też nalewki.


Korzeń żujemy i następnie połykamy. Im dłużej tym lepiej. Aby kuracja dała oczekiwany efekt musi trwać minimum 3 tygodnie/miesiąc. Według zaleceń tradycyjnej medycyny chińskiej, która ma w tej dziedzinie największe doświadczenie, najlepsze efekty uzyskuje się w profilaktyce stosując żeń-szeń, co najmniej dwa razy w roku wiosną i jesienią w dawce 30 gram na pełną kurację.

Żeń-szeń ożywia pięć żywiołów:

Uspokaja ducha

Zagasza emocje

Łagodzi zapalczywość

Pozwala przyjmować z godnością niepokój tego świata

Rozjaśnia oczy oraz umysł i sprzyja mądrym wyborom

Witaj przybyszu, poznaj historie dziennika

Wiele kilometrów stąd, na zielonych stepach Tybetu żył zielarz Chimgee, ów mężczyzna był tak wiekowy, iż nikt w wiosce nie wiedział, kiedy się urodził, ani ile ma lat. Mężczyzna sam zapomniał ile wiosen przeminęło od jego narodzin. Wszędzie chodził ze swoim malutkim zniszczonym przez czas notesikiem. Gdy do wioski zawitał praprpaprapra itd. wnuk Chimgee, młody absolwent szkoły medycznej, zielarz postanowił, iż nadszedł czas podzielić się swoją wiedzą w swerze długowieczności, wziął pod swe skrzydła młodego chłopaka i przekazał mu całą swą wiedzę praktyczną, a w spadku pozostawił swój dziennik.

Dziś młody Tsolmon(wnuk zielarza), pragnie podzielić się wiedzą swego dziada na temat ziół, ich leczniczych i zbawiennych właściwości na ludzki organizm.

Ja, Tsolmon zapraszam was w podróż po zielonych stepach Tybetu, do poznania roślin, dzięki którym mój dziad przeżył tyle lat, i dzięki którym i wy możecie w zdrowiu i pełnej harmonii z swoim ciałem, i ziemią przeżyć tyle lat, co i mój dziad.